Pośród wielu grup ludności, na terenie Borów Tucholskich, żyją Borowiacy. Jest to grupa ludności o pochodzeniu kaszubskim, która w wyniku swojego granicznego położenia, przez wieki uległa stopniowemu wpływowi kultury polskiej. Ogólny podział tej grupy ludności dzieli ją na dwie pomniejsze:
- kaszubiących zamieszkujących tereny w rejonie Chojnic, Konarzyn, Swornegaci
- niekaszubiących, posługujących się gwarą borowiacką (tucholską) – Borowiaków Tucholskich, zamieszkujących powiat tucholski oraz okolice Czerska, Rytla, Osiecznej, Osia, Świekatowa, Lniana.
Dawne życie codzienne w borowiackich wioskach wśród lasów i nieurodzajnej, piaszczystej ziemi, nie było łatwe. Słaba gleba, na której uprawiano ziemniaki, żyto powodowały, że licznym często rodzinom borowiackim brakowało środków do życia. Szukano, więc innych sposobów na zarobek, oprócz wyjazdów zarobkowych do przemysłowych regionów Prus, okoliczni mieszkańcy trudnili się też zbieractwem, łowiectwem (które od zarania dziejów miało tutaj charakter kłusowniczy), pszczelarstwem (w tym bartnictwem, w czym pomagały rozległe bory), kopaniem bursztynu (w okresie, gdy było to opłacalne) oraz przede wszystkim pracą w lesie, oznaczało to pomoc przy trzebieży, zalesianiu, zwożeniu drewna z lasu, flisactwem (spławianiu drewna rzekami, najczęściej do pobliskich tartaków), ostępy borowiackich wsi zamieszkiwali najczęściej smolarze, którzy trudnili się wytapianiem smoły, dziegciu i potażu.